کودکی حضرت بهاءالله

بهاألله لقبی است به معنای «شکوه الهی». حضرت بهاألله در ٢١ آبان سال ١١٩٦هجری شمسی (١٢نوامبر ١٨١٧میلادی) درطهران، ایران متولّد شدند. ایشان را حسینعلی نام نهادند. پدر آن حضرت یکی از وزیران دولتی ثروتمند به نام میرزا بزرگ نوری بودند. نسل این خاندان به سلسله های بزرگ گذشتۀ امپراطوری ایران می رسد. حضرت بهاألله در جوانی زندگی شاهانه ای داشتند؛ تحصیلاتشان بیشتر بر خطاطی، سوارکاری، شعر کلاسیک و شمشیربازی متمرکز بود.

فرزندشان حضرت عبدالبهاء، دربارۀ کودکی ایشان چنین می فرمایند: «...حضرت بهاألله از طبقۀ نجبا و اصیل فارس بودند. از همان اوان طفولیت از سایر اطفال متمایز بودند.... در حکمت و هوش و علم جدید ذاتی، فراتر از نفوس هم سن و سال و هم طبقۀ خود بودند. همۀ کسانی که ایشان را می شناختند، از این بلوغ شگفت انگیز متحیّر بودند. آنها معمولاً می گفتند ′چنین طفلی استثنایی زنده نخواهد ماند′ زیرا باور عموم بر آن بود که شگفتی های کودک پیش از موعد او را به کام مرگ خواهد کشید، پیش از آن که او به بلوغ رسد.»